Filozofia życia według chasyda
Chasidim, znaczy pobożny. Przywódcami chasydów byli cadycy – „sprawiedliwi”. Byli oni pośrednikami między ludźmi i Bogiem, przewodnikami duchownymi.
Chasydyzm rodzi się na Podolu, mniej więcej w tym samym czasie co frankizm. Jest reakcją na zawieruchę historyczną i sytuację Żydów w Polsce i innych krajach.
Twórcą ideologii chasydzkiej był Izrael Ben Elizel z Międzyborza, a właściwie Baal Szem Tow – „pan dobrego imienia”. Był pierwszym mędrcem, który nauczał jak żyć, zasłynął, jako uzdrowiciel. Baal Szem Tow uważał, że „nie tyle wiedza religijna, co modlitwa, oraz najprostsze czynności zbliżają ludzi do Boga”. Bal Szem Tow nie pozostawia po sobie żadnych dzieł, jego słowa spisują – następca, Dow Ber z Międzyrzecza oraz i pomocnik – Józef z Płonnego.
Pojawia się postać Nachmana z Bracławia, jego filozofia głosi, że :
- błędem nie jest podejmowanie próby naprawy siebie i swoich nawyków, ale trwanie w nich
- złe przyzwyczajenia można przełamać ciężką pracą
- trzeba pozwolić sobie na bycie niedoskonałym
- jeżeli rzeczy, które wydają się głupie, mogą doprowadzić Cię do Boga – nie należy się ich bać!
Etapy historii polskich chasydów :
- Działalność Baal Szem Towa
- Rozprzestrzenianie się jego nauk. Dow Ber, wędrowny kaznodzieja, chodząc od miasta do miasta przekazywał filozofię Bal Szem Towa. Docierała ona do ludzi, ponieważ cechowała się prostotą, dostępnością dla zwykłych ludzi.
- Chasydyzm staje się ruchem rozpowszechnionym w Polsce. Wcześniejsze pretensje przedstawicieli judaizmu rabinicznego zostały odwołane, gdy uznano, że chasydzi nie łamią praw judaizmu.
- Okres dynastyczny – cadykiem zostaje się dziedzicznie. Chasydyzm rozpada się na grupy, które skupiają się wokół danego cadyka. Rozpoczyna się rywalizacja między dynastiami chasydzkimi.
